ونیز 77 - هاپر / ولز: بررسی فیلم
هاپر / ولز جلسه ای غیرقابل قبول برای سینفیل ها و مورخان است. درگیری بین دو کارگردان که نماد هالیوود قدیم و جدید هستند.

توسط آلساندرو کاواجیونی -14 سپتامبر 2020 10:47

8
اشتراک گذاری
اورسون ولز و دوسالانه ونیز. چه کسی فکر می کرد که یک همکاری هنری متولد شود. فقط دو سال پیش ، به مناسبت جشنواره فیلم ، بیشترین انتظار فیلم توسط سینفیل های همه زمان ها ارائه شد: طرف دیگر باد. فیلم هرگز توسط استاد به پایان نرسید ، اما دوباره جمع آوری شده ، اصلاح شده و دوباره ساخته شده است تا این هنر را دوباره به روال ببخشد. حالا این حتی در Netflix است. امسال ، در طبیعت استثنایی جشنواره ای که هرگز اینقدر عجیب نبوده ، هنوز ولز وجود دارد. و دوباره در یک نسخه منتشر نشده. در واقع یک مستند نیست ، بلکه بخشی از تاریخ است. این هاپر / ولز نام دارد و ضبط شده ای است که هرگز از تقابل دنیس هاپر و اورسن ولز به نمایش در نمی آید.

مناسبت این مکالمه دوران - که سبک ها و ایده های مختلف هالیوود و فراتر از آن را در تضاد قرار می دهد - فقط یک روز تیراندازی در صحنه فیلم The Other Side of the Wind بود. لوکیشن که در این فیلم نیز دیده می شود ، خانه هاپر در کوههای نیومکزیکو است. در آن زمان ، در سال 1970 ، دنیس هاپر درگیر ویرایش دشوار آخرین فیلم بود. یک سال پس از موفقیت آسان سوار ، اورسون ولز با الهام از کنجکاوی معمول خود ، در مورد آینده سینما از او سال کرد.

Clash of the Titans: چه کسی برنده می شود ، چه کسی می بازد
هاپر / ویلز cinematographe.it
قرار دادن اورسن ولز و دنیس هاپر در یک سطح امروز خطرناک به نظر می رسد. با این حال ، در سال 1970 ، موفقیت Easy Rider باعث شد که به اولین کار دیگری با اهمیت تاریخی بیندیشیم: Citizen Kane. بنابراین مقایسه نسلی است. دو نماینده از یک جهان به ظاهر مخالف. هالیوود هالیوود جدید است. اما مانند هر مصاحبه گر خوب ، ولز موفق می شود این ساختارهای نظری را از بین ببرد. در مصاحبه با دانش آموز نسل جدید ، در آن زمان درگیر فیلمی شدیم كه عنوان ایتالیایی آن آشكار است ، فرار از هالیوود ، نقاط تماس و فاصله های غیر قابل عبور را پیدا می كنیم.

سینما میدانی است که جهانی از آن منشعب می شود. جامعه - آمریکایی ، اروپایی (ایتالیایی!) - بلکه عشق ، انقلاب و آینده است. اگر ولز رودخانه ای پرآب است ، و او با پرسیدن پاسخ می دهد ، هاپر تا خودش را نشان دهد ، عقب می رود. "وقتی می بینید فیلمی که به شما ضربه می زند" ، از او می پرسد ، "وقتی شخصی است". کافی نیست: "چه زمانی یک فیلم شخصی است؟"

اورسون ولز 55 ساله است ، دنیس هاپر 34 ساله. اولین جادوگر است. در دو ساعت و یازده دقیقه گفتگو ، او همیشه نامرئی خواهد ماند. از دوربین پنهان است و همه چیز را نادیده می گیرد. صدایی است که از بالا می آید. از طرف دیگر هاپر در مرکز تصویر سیاه و سفید دانه ای و ظریف صحبت می کند که در آن اشیا objects و ترس ها تکان دهنده به نظر می رسند. در یک لحظه او گفت که به مناسبت مشاجره با یکی از اعضای خدمه ، که با انتخاب کارگردانی خود موافق نیست ، سر خود را روی میز قهوه خرد کرد. متحجر مانده است. بدون تکان دادن صحبت کنید سپس ، گویا اتفاقی نیفتاده است ، پشت به پشت. از س questionsالات فرار می کند ، پاسخ ها را تار می کند. این نسل از عصیان بزرگ ذوب تناقضات است. ولز شیفته آرامش غم انگیز این شخصیت است.

منتظر هاپر جدید / ولز
هاپر / ویلز cinematographe.it

"مردم را تحقیر نکنید ، اما مخاطب را گنگ کنید". تماشای هاپر / ولز به دلیل میزان جملاتی که شخص برای رونویسی ، بازخوانی ، مطالعه مجبور است دشوار می شود. "کارگردان باید یک شعبده باز و شاعر باشد تا یک خدا". سینفیل ذوب می شود.
هر دو در حال شلیک 8/2 خود بودند. فیلم هایی درباره سینما ، که هیچ چیز برای آنها مقدور نیست. ما همچنین در مقایسه با سلیقه ها در مورد ایتالیا صحبت می کنیم. "من هفت بار شب آنتونیونی را دیده ام و همیشه خوابم برده است".

همانطور که می دانیم ، طرف دیگر باد ، اگر در غیاب کارگردان آن نباشد ، هرگز نور را نمی بیند ، در حالی که فرار از هالیوود پایان زودرس هاپر را رقم می زند. هاپر / ولز گواهی زیبایی نادر است. اما در گذشته زندگی نمی کند. با نگاه کردن به زمان حال فکر می کنید. نه فقط مدرنیته منطق ولز. اما مهمتر از همه به صحت این مقایسه است.

این فیلم پنجاه سال پس از خلق آن ظاهر شد ، هشداری در مورد آینده سینما است. هر جهش نسلی به این نیاز دارد. امروز ، شاید به دلیل سن و ایده ، ممکن است یک تارانتینو / شازل بخواهیم. علاوه بر این ، اولین ، 55 ساله و حرفه ای به عنوان یک نماد ، به تازگی از یک فیلم در مورد تولد نیو هالیوود بیرون آمده است ، روزی روزگاری در هالیوود ، در حالی که نفر دوم ، 35 ساله و آینده ای برای تسخیر ، فیلمبرداری بابل است ، اختصاص داده شده به انتقال از فیلم های صامت به گفتگوی بزرگ. منتظر می مانیم ، به این امید که پنجاه سال دیگر منتظر نمانیم.